“ทรงใช้น้ำชำระเราให้สะอาด” (ทิตัส 3:5) ร่างกายของมนุษย์มีน้ำเป็นองค์ประกอบเกือบร้อยละ 70 ของร่างกาย และการค้นพบน้ำที่ใดสักแห่งก็หมายถึงการค้นพบสิ่งมีชีวิตด้วยเช่นกัน เพราะทุกชีวิตล้วนต้องการน้ำในการดำรงชีวิต ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ พืช สัตว์ แบคทีเรีย หรือไวรัส สำหรับมนุษย์นอกจากร่างกายจะประกอบไปด้วยน้ำในการหล่อเลี้ยงชีวิตแล้ว น้ำยังเป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงชีวิตอยู่อีกด้วย ทั้งในการชำระล้างร่างกาย เสื้อผ้า หล่อเลี้ยงชีวิต มนุษย์สามารถดำรงชีวิตโดยขาดน้ำได้ไม่เกิน 1 สัปดาห์ ในขณะที่สามารถขาดอาหารได้นานกว่านั้น น้ำจึงเป็นปัจจัยสำคัญของการมีชีวิตอยู่ สำหรับคริสตชน น้ำเป็นตัวแทนของการเกิดใหม่ในพระเจ้า ผ่านการชำระล้างความแปดเปื้อนสกปรกของวิญญาณโดยการไถ่กู้ของพระคริสตเจ้า โดยทางศีลล้างบาป ซึ่งจะนำคริสตชนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในพระอาณาจักรสวรรค์ “เราจึงเกิดใหม่และได้รับการฟื้นฟูโดยพระจิตเจ้า” (ทิตัส 3:5) ข้าพเจ้าเคยอ่านการทดลองเกี่ยวกับผลึกน้ำในสถานที่ต่างๆ ที่มีลักษณะแตกต่างกันไป เช่น ผลึกน้ำที่อยู่ในวัดที่มีคนสวดมนต์ จะมีลักษณะสวยงาม เรียงตัวกันเป็นระเบียบ กับผลึกน้ำที่อยู่ตามชุมชนที่เต็มไปด้วยเสียงด่าทอ ก็จะมีลักษณะแตกตัว ไม่สวยงาม มีการวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับการทดลองชิ้นนี้ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นความจริงหรือไม่ก็ตาม สิ่งที่บ่งบอก หรือเป็นสัญญาณการดำรงชีวิตของมนุษย์ในสังคมโลก พบว่า มนุษย์เรามีแนวโน้มที่จะมองลบมากกว่ามองบวกเพิ่มขึ้น มีความรู้สึกต่อต้าน มั่นใจในตนเอง ขาดความสุภาพนบนอบมากขึ้น มีความแก่งแย่งชิงดี ดิ้นรนแข่งขัน ใช้ชีวิตทะเยอทะยานมากขึ้น หากแต่การมองบวกผ่านการพูดในสิ่งที่ดี สร้างเสริมกำลังใจให้กัน เกื้อกูลกัน เดินให้ช้าลง เพื่อจะมองดูคนข้างทางที่กำลังหกล้มบ้าง ก็คงจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับมนุษย์ในยุคเทคโนโลยีล้ำสมัยนี้ บางทีข้าพเจ้าก็รู้สึกตัวเองในวันที่เหนื่อยล้าเช่นกันว่า ทำไมข้าพเจ้าต้องดิ้นรน กระเสือกกระสนขนาดนี้ด้วย และเมื่อข้าพเจ้าพบว่าตัวเองกำลังก้าวกระโดดมากเกินไป ข้าพเจ้าก็จะพยายามรีบหยุดตัวเองให้ช้าลง ข้าพเจ้ารู้ตัวอย่างไรว่าตัวเองกำลังก้าวกระโดด เพราะข้าพเจ้าเห็นเพื่อนกำลังทุกข์แล้วข้าพเจ้าไม่มีเวลาหรือพลังที่จะปลอบโยน เพราะข้าพเจ้าเห็นคนกำลังหกล้ม หรือถูกเหยียบย่ำ ข้าพเจ้ากลับยืนดูอย่างเปล่าดาย เพราะข้าพเจ้าเห็นความอยุติธรรมอยู่เบื้องหน้า แต่ข้าพเจ้าก็นิ่งเฉย เพราะข้าพเจ้าเห็นโอกาสที่จะได้ทำสิ่งที่ดีแต่ข้าพเจ้าอ่อนล้าเกินจะที่จะทำ ข้าพเจ้าเสียโอกาสที่จะรักและรับใช้ผู้อื่นเพราะสายตาที่มองลบ และกิจการทางโลกที่วุ่นวายเบียดเบียนหัวใจแห่งรักเพื่อเพื่อนมนุษย์ไปสิ้น “พี่น้อง พระหรรษทานของพระเจ้าปรากฏขึ้นเพื่อช่วยมนุษย์ทุกคนให้รอดพ้น สอนเราให้ละทิ้งอธรรม และโลกียตัณหา เพื่อดำเนินชีวิตอย่างมีสติสัมปชัญญะด้วยความชอบธรรม และด้วยความเคารพเลื่อมใสพระเจ้าในโลกนี้” (ทิตัส 2:11-12) มีเยาวชนมากมายกำลังไร้ศาสนา พวกเขาไม่เชื่อในคำสอน ข้อปฏิบัติทางศาสนา พวกเขามองศาสนาเป็นความงมงาย ไร้สาระ ย้อนกลับไปดูพื้นฐานทางความคิดของพวกเขา พวกเขาอยู่ในสังคมที่ยึดตัวตนของตนเป็นหลัก มองเป้าหมายของชีวิตคือการแสวงหาความสุข ความสำเร็จให้แก่ตัวตน มีความมั่นใจในตนเองสูง และลืมมองบุคคลที่ต่ำต้อยกว่าตน ลืมหยิบยื่นความรัก ความเข้าใจให้คนรอบข้าง และคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครหรือเพื่ออะไร วัยรุ่นชายหนึ่งบอกกับข้าพเจ้าว่า เขาไม่มีศาสนา เขาไม่เชื่อในศาสนาใดใดเลย เพราะเขาเห็นว่ามันดูจะงมงาย และไร้สาระ เขาใช้ชีวิตอย่างอิสระ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่เคยสนใจว่าการกระทำนั้นจะเดือนร้อนใครหรือไม่ก็ตาม สิ่งไหนที่ทำแล้วไม่สนุก ไม่สุขใจ ก็ไม่ทำ ข้าพเจ้านึกเป็นห่วงเยาวชนอีกหลายชีวิตที่มีความคิดเช่นนี้ พวกเขาไม่เคยได้รับการปลูกฝังให้เข้าวัดฟังธรรม ไม่เคยถูกหล่อหลอมในสภาพแวดล้อมที่อบอวลไปด้วยข้อคำสอนทางศาสนา จะโทษใครได้ นอกจากโทษบิดามารดาของพวกเขาเองนั่นแหละ สิ่งเหล่านี้สามารถหล่อหลอมได้ถ้าสถาบันครอบครัวเห็นคุณค่าของศาสนา และให้คำสอน หรือข้อปฏิบัติทางศาสนาที่เป็นแก่นแท้ได้เข้ามามีบทบาทในชีวิต ดั่งหยาดน้ำ ฉ่ำชื่น ระรื่นจิต เลี้ยงชีวิต หล่อชีวัน ให้สดใส ล้างมลทิน บาปสิ้น ไปจากใจ ชีวิตใหม่ พระให้ ได้เบิกบาน ..................................... |