ศิษย์อีกคนหนึ่ง คืออันดรูว์น้องของซีโมนเปโตรทูลว่า

“เด็กคนหนึ่งที่นี่มีขนมปังบาร์เลย์ห้าก้อนกับปลาสองตัว

ขนมปังและปลาเพียงเท่านี้ จะพออะไรสำหรับคนจำนวนมากเช่นนี้”

(ยอห์น 6:8-9)

ข้าพเจ้าได้ฟังบทเพลงหนึ่งชื่อว่า

“ขนมปัง5ก้อนและปลา2ตัว”

https://www.youtube.com/watch?v=tsG1Z91CGT0  

ในบทเพลงกล่าวถึงเด็กชายคนหนึ่ง

เด็กชายถวายขนมปัง5ก้อนและปลา2ตัวให้กับพระเยซูเจ้า

เขามีเพียงสิ่งเล็กน้อยซึ่งแน่นอน

มันคงจะไม่พอสำหรับประทังความหิวของผู้คนหลายพันคน

แต่สิ่งเล็กน้อยที่เขามีนี้  เขาเต็มใจถวายแด่พระเยซูเจ้า

และสิ่งเล็กน้อยนี้แหละที่พระเยซูเจ้าทรงทวีและแจกจ่าย

ประทังความหิวให้แก่ผู้คนหลายพันคนนั้นจนอิ่มหนำ

ข้าพเจ้ากลับมาคิดถึงกิจการของตนเอง

ในช่วงวิกฤติโควิดนี้ ซึ่งถ้าคิดไป พระเจ้าทรงพระเมตตาต่อข้าพเจ้ามากมาย

ข้าพเจ้ามิได้ยากลำบากในการกินอยู่ หลับนอนในช่วงนี้เมื่อเทียบกับอีกหลายคน

เพียงแต่ระมัดระวังตัวและรอบคอบในการดำเนินชีวิตมากขึ้น

ในท่ามกลางความไม่ยากลำบากเท่าไรนั้น

ก็มีผู้ที่กำลังยากลำบากมากมาย

ในชุมชนที่เป็นแหล่งแพร่เชื้อ  ในสถานประกอบการ  ในแคมป์คนงาน

พวกเขาลำบากทั้งปัจจัย เครื่องอุปโภคบริโภคและที่อยู่อาศัย การถูกกักตัว

ข้าพเจ้าทำได้เพียงแค่ติดต่อผู้ที่เป็นทัพหน้าเข้าช่วยเหลือเยียวยาพวกเขาเหล่านั้น

และมอบปัจจัยที่ข้าพเจ้าพอจะช่วยเหลือได้

มันน้อยมากเมื่อเทียบกับจำนวนผู้คนที่กำลังทุกข์ยากลำบากนั้น

แต่...พระเยซูเจ้าทรงมีพระเมตตาเสมอ

ไม่มีอัศจรรย์ใดใหญ่ยิ่งไปกว่าอัศจรรย์แห่งความรัก

ที่พระเยซูเจ้าทรงกระทำให้สิ่งเล็กน้อยถูกทวีจนมากพอสำหรับทุกคน

ได้ประทังความทุกข์ยากลำบาก

เหมือนเช่นที่พระเยซูเจ้าทรงทวีขนมปังและปลาเพียงเล็กน้อยที่เด็กชายถวายให้

เพื่อประทังความหิวให้แก่ผู้คนหลายพันคน

บางที ความเสียสละเพียงเล็กน้อยของคนๆหนึ่ง

ก็เป็นแบบอย่างในการเสียสละของผู้คนมากมาย

ข้าพเจ้าได้เห็นกิจการของน้องเยาวชนคนหนึ่งในชุมชนคลองเตย

และวัดคาทอลิกที่นั่น

เขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในการช่วยเหลือเยียวยาผู้คนในชุมชน

ทั้งๆที่เขาสามารถเลือกที่จะไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงติดเชื้อที่นั้นก็ได้

แต่เขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของความทุกข์ยากนั้น

ข้าพเจ้าอ่าน ติดตาม  ดูกิจการของทางวัดคาทอลิกที่นั่นผ่านหน้าเฟสของเขาทุกวัน

ในการตระเตรียมอาหาร เครื่องอุปโภคบริโภคแต่ละวัน

เพื่อนำไปแจกจ่ายให้กับผู้เดือนร้อนในชุมชน

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องมีต้นทุนในการเยียวยา

กิจการแห่งรักของเขาเหมือนกิจการของพระเยซูเจ้า

ที่ทวีขนมปังและปลาเมื่อครั้งกระนู้น

ส่งผลให้ข้าพเจ้าได้รับเสียงเรียกเตือนในการรู้จักที่จะหยิบยื่น

สิ่งที่ตนมีเข้าไปช่วยเหลือบ้าง

สิ่งเล็กน้อยที่ข้าพเจ้ามี พระเจ้าจะทรงทวีให้มากขึ้น

ผ่านกิจการแห่งรักของคนดีมากมายที่เป็นเสมือนเด็กชายผู้เสียสละคนนั้น

มือสำหรับหยิบยื่นช่วยเหลือโดยไม่มีข้อแม้ว่า

“ข้าพเจ้ามีเพียงน้อยนิดจะช่วยใครได้เล่า”

“พระองค์ทรงตอบสนองความปรารถนาของทุกคนที่ยำเกรงพระองค์

ทรงฟังเสียงร้องขอความช่วยเหลือและทรงช่วยเขาให้รอดพ้น”

(สดุดี 145:19)

.....................................