“อย่าตัดสินเขา แล้วพระเจ้าจะไม่ทรงตัดสินท่าน” (ลูกา 6:37) ข้าพเจ้าได้ฟังเพลงๆ หนึ่ง ชื่อเพลง “ปล่อย” ของคุณอ้น ธวัชชัย ชูเหมือน ท่อนหนึ่งของบทเพลงขับร้องไว้ว่า “ใครจะเมินใครจะมองใยจะต้องไหวหวั่น ใครจะใส่ร้ายกันใยจะต้องสนใจ ใครจะดีใครจะเลวมันก็เรื่องของเขา ใครจะนินทาเราใยจะต้องทุกข์ใจ ใครจะล้อใครจะด่าใยจะต้องว่าตอบ ใครไม่สนใครไม่ชอบใยจะต้องใส่ใจ ใครจะคิดใส่ความใยจะต้องวุ่นจิต หากตัวเราไม่ผิดจะไปคิดทำไม...” ไม่มีมนุษย์คนใดในโลกเลยที่เป็นที่รักของทุกๆคน แม้แต่ตัวข้าพเจ้าเอง ข้าพเจ้าก็รู้ตัวดีว่าข้าพเจ้าเองก็มีคนไม่พึงใจอยู่เช่นกัน ข้าพเจ้าจำได้ว่า เมื่อสมัยที่ข้าพเจ้าเรียนในชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ข้าพเจ้ามีเพื่อนคนหนึ่งที่แสดงความรู้สึกรำคาญข้าพเจ้ามาก ด้วยความที่ข้าพเจ้าดูอ่อนแอ ขี้แย ร่ำไร ขี้ขลาด ซึ่งด้วยความแตกต่างกันทางบุคลิกภาพก็ยังทำให้คนเราเกลียดกันได้ แต่ในสมัยยังเด็กจนถึงสมัยเยาว์วัย เราถูกเกลียดเราก็รู้ว่าเราถูกเกลียด ผิดกับช่วงชีวิตในวัยทำงาน เราอาจถูกเกลียดโดยไม่รู้ตัวเลยก็ได้ ในขณะที่เราหันหน้ามายิ้มให้กัน เราไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าคนตรงหน้าเรา ยิ้มให้เราด้วยความรักหรือด้วยความเกลียด จึงไม่แปลกที่เพื่อนๆหลายคนมักจะโพสต์เสมอๆว่า รู้หน้าไม่รู้ใจ หรือ อย่าใส่หน้ากากหากัน เป็นต้น อาจจะเพราะเขาเคยถูกทำร้าย ซึ่งส่วนใหญ่การทำร้ายกันในวัยนี้มักจะเป็นการทำร้ายกันทางด้านจิตใจมากกว่า ข้าพเจ้าเองก็เคยถูกทำร้ายประเภทนี้บ่อยมาก ด้วยความที่ข้าพเจ้าคิดช้า ประมวลผลว่าควรต่อสู้อย่างไรช้า จึงมักกลับมานั่งเจ็บใจตัวเองอยู่เสมอ แต่ เมื่อกลับมาทบทวนดูแล้ว การที่ข้าพเจ้าคิดช้าต่อการกระทำประเภทนี้แล้ว มันจะทำให้การกระทบกระทั่งกันลดน้อยลง มันก็ดีมิใช่หรือ ข้าพเจ้าเคยถูกเอารัดเอาเปรียบ เคยถูกขโมยผลงาน เคยถูกทำร้ายด้วยคำพูดมาเยอะ แต่สิ่งเหล่านี้ก็ค่อยๆสอนให้ข้าพเจ้าระมัดระวังตนเองมากยิ่งขึ้น ที่จะไม่ทำร้ายผู้อื่นเช่นที่ข้าพเจ้าโดนกระทำมา และพยายามที่จะให้อภัยผู้ที่คิดทำร้ายข้าพเจ้า เพราะหน้าที่การตัดสิน และการลงโทษเป็นขององค์พระผู้เป็นเจ้า และมันก็จะเป็นจริงตามนั้น เมื่อกล่าวถึงการถูกขโมยผลงาน แรกๆ ข้าพเจ้ารู้สึกโกรธ และไม่เข้าใจในความขี้โกงของคนประเภทนี้เลย แต่เมื่อข้าพเจ้ากลับมานั่งทบทวนดูแล้ว หากเขามีสมองที่สามารถคิดเองได้ เขาจะไม่ทำเช่นนั้น แต่เขาไม่มี เขาจึงต้องทำเช่นนั้น แม้ผลงานเราอาจจะถูกขโมยไป แต่สมองของเรายังอยู่ เราจะกลัวอะไร ดังนั้นแล้ว ข้าพเจ้าจึงต้องมีพระวาจาที่จะคอยประคับประคองชีวิตข้าพเจ้า ให้รู้จักมองบวกในทุกๆกิจการของชีวิต ซึ่งจะคงชัดเจนขึ้นเสมอ “จงรักศัตรู จงทำดีต่อผู้ที่เกลียดชังท่าน” (ลูกา 6:27) และ “จงให้อภัยเขา แล้วพระเจ้าจะทรงให้อภัยท่าน” (ลูกา 6:37) เพราะ “ถ้าท่านรักเฉพาะผู้ที่รักท่าน ท่านจะเป็นที่พอพระทัยของพระเจ้าได้อย่างไร” (ลูกา 6:32) เหตุเพราะข้าพเจ้ามีพระบิดาเจ้าผู้ทรงเป็นแบบอย่างของความเมตตากรุณา และทรงให้อภัยเสมอ แม้ในวันที่ข้าพเจ้าผิดพลาดจนเกินให้อภัยได้ แล้วเหตุใด ข้าพเจ้าจึงจะให้อภัยผู้ที่ทำร้ายข้าพเจ้าไม่ได้เล่า “พระองค์ไม่ทรงปฏิบัติต่อเราตามที่บาปของเราสมควรจะได้รับ ไม่ทรงตอบแทนเราให้สาสมกับความผิดของเรา” (สดุดี 103:10) ..................................... |