“รางวัลของข้าพเจ้าอยู่กับองค์พระผู้เป็นเจ้าอย่างแน่นอน” (อิสยาห์ 49:4) นักบุญยอห์นบัปติสต์ ดำเนินชีวิตของท่าน อย่างทุ่มเทจริงจังเพื่อการเตรียมทางสำหรับพระคริสตเจ้า ตลอดชีวิตของท่านเท่าที่ข้าพเจ้าพบในพระคัมภีร์ ไม่ได้มีกิจการใดกระทำเพื่อสนองความสุขของตนเองเลย “เขาสวมเสื้อผ้าทำจากขนอูฐ และกิจน้ำผึ้งกับตั๊กแตน” (มัทธิว 3:4) ชีวิตหลังความตายเป็นอย่างไรก็ไม่อาจจะล่วงรู้ได้ หลายคนจึงดำเนินชีวิตกอบโกยเอาความสุขใส่ตัว ก้าวข้ามผ่านความทุกข์ยากของคนรอบข้างโดยมิได้หันกลับมาใยดี เพื่อสนองความสุข ความต้องการของตนให้อิ่มเอมสุขสบาย ข้าพเจ้าเองก็ไม่ต่างกันกับมนุษย์ผู้ไขว่คว้าหาความสุขสบายเหมือนคนอื่นๆหรอก อะไรที่ทำแล้วพอจะทำให้สุขกายสบายใจ ข้าพเจ้าก็ทำ อะไรที่ทำแล้วรู้สึกทุกข์กายทุกข์ใจข้าพเจ้าก็พยายามจะปัดป้องให้พ้นตัว โดยไม่ใส่ใจกับรายละเอียดชีวิตคนรอบข้างให้มากยิ่งขึ้น ครั้งหนึ่งมีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพยายามจะตามหาข้าพเจ้า เพื่อบ่นระบายเรื่องราวบางสิ่งบางอย่างให้ข้าพเจ้าฟัง ข้าพเจ้ารู้สึกว่าการรับฟังเช่นนี้ช่างเสียเวลาและเปล่าประโยชน์เสียเหลือเกิน มันทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกหงุดหงิดและไม่พร้อมจะเป็นที่ระบายเอาเสียเลย แม้ข้าพเจ้าจะไม่ได้แสดงออกซึ่งอาการหงุดหงิดนั้นก็ตาม แต่เมื่อข้าพเจ้ากลับมาทบทวนชีวิตตนเอง สมัยข้าพเจ้ายังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ข้าพเจ้าอ่อนแอ ขี้ขลาด หวาดกลัว ไม่มีความมั่นใจในตนเอง และร้องไห้ง่ายๆ กับเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆ หลายครั้งที่ข้าพเจ้าพยายามจะอธิบายความคิดของตนเองให้คนที่เข้มแข็งกว่าฟัง มันกลายเป็นความน่ารำคาญ น่าเบื่อสำหรับพวกเขาเหล่านั้น แต่กลับมีอาจารย์ท่านหนึ่งที่รับฟังข้าพเจ้า มองข้าพเจ้าด้วยสายตาเอื้อเอ็นดู พร่ำบอกข้าพเจ้าเสมอว่าข้าพเจ้าเก่ง ข้าพเจ้ามีพระพรของพระเจ้า ข้าพเจ้าทำได้ทุกอย่างในพระเจ้าผู้ทรงเสริมกำลังข้าพเจ้า อาจารย์ท่านนี้ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกพบคุณค่าในตนเองมากขึ้น มีพลังในการเปลี่ยนแปลง และพัฒนาจุดด้อยของตนเองมากขึ้น ผู้ฟังการระบายปัญหาชีวิตที่ดีจึงต้องเป็นผู้ที่เสียสละ ทั้งเวลา ความรู้สึก ความคิด ที่สำคัญคือคำพูดสั้นๆที่จะเสริมแรงผู้ที่ต้องการระบายปัญหาชีวิต ข้าพเจ้าทบทวนตัวเองและบอกตัวเองเสมอ ให้รู้จักเป็นผู้ฟังที่ดี เป็นพลังชีวิตให้กับคนรอบข้างที่พลังชีวิตของเขาริบหรี่สิ้นหวัง ทุกครั้งที่ข้าพเจ้ารู้สึกอึดอัดต่อการรับฟัง ข้าพเจ้าจึงระลึกเสมอว่า ครั้งเมื่อตัวเองเคยถูกทอดทิ้งจากการรับฟังมานั้น รู้สึกเช่นไร สิ้นหวัง และท้อแท้เพียงไหน ศักดิ์ศรี และคุณค่าของมนุษย์แต่ละคน เป็นขององค์พระผู้เป็นเจ้า เราทุกคนเป็นของพระองค์ ทุกครั้งที่เราปฏิบัติต่อผู้อื่นฉันใด เราก็ปฏิบัติต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าฉันนั้น “ข้าพเจ้าขอบพระคุณพระองค์ ที่ทรงสร้างข้าพเจ้าให้เป็นดังปาฏิหาริย์ พระราชกิจของพระองค์น่าพิศวง พระองค์ทรงรู้จักข้าพเจ้าอย่างดี” (สดุดี 139:14) รางวัลข้าพเจ้าคือสิ่งใด ที่ทุ่มเทลงไปใช่สูญเปล่า ทุกปัญหาสารพันมันรุมเร้า ข้าพเจ้าทดท้อและถอดใจ เมื่อมองย้อนกลับไปในความจริง ทุกๆสิ่งที่พระเจ้าทรงมอบให้ คือพระพรเพื่อผู้อื่นใช่เพื่อใคร รางวัลยิ่งใหญ่ใช่แผ่นดิน …………………………. |