“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า เพียงเท่านี้ก็พอแล้ว โปรดเอาชีวิตของข้าพเจ้าไปเถิด ข้าพเจ้าไม่ดีกว่าบรรพบุรุษของข้าพเจ้าเลย” (1พงษ์กษัตริย์ 19:4) ......................................... เมื่อครั้งที่เอลียาห์ต้องหนีการตามฆ่าจากพระนางเยเซเบล เข้าไปในถิ่นทุรกันดาร เอลียาห์ร้องขอความตายจากองค์พระเจ้า ด้วยความทดท้อ กับเหตุการณ์ที่ผ่านมามากมาย จากการที่ต้องเห็นประกาศกของพระเจ้าถูกสังหารด้วยคมดาบ ......................................... เหตุการณ์มากมายในชีวิตของเรา บางครั้งก็ยากเกินกว่าที่เราจะเข้าใจ ยากลำบากจนบางครั้งเราก็คิดว่าเราจะผ่านพ้นมันไปได้อย่างไร ในสภาพร่างกายที่อ่อนแอของความเป็นมนุษย์เช่นนี้ เราคิดว่า เราไม่สามารถรับ หรือต้านทานกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อีกแล้ว การขอจบชีวิตลงจึงน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด แต่...ในความเป็นจริง เราไม่ได้พยายามที่จะหาหนทางออกต่างหาก เราวิ่งหนีปัญหาบางสิ่งไปจนสุดเส้นทางที่เราคิดว่ามันตัน เราหลับหูหลับตาร้องไห้คร่ำครวญในมุมมืด กล่าวโทษเหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นกับตน เราไม่ได้พยายามที่จะปีนป่ายกำแพงที่เราคิดว่าเป็นทางตันนั้น เราไม่ได้ไตร่ตรอง หรือสังเกตดูว่า ที่ซอกกำแพงนั้นมีช่องทางเล็กๆที่พอจะลอดออกไปได้หรือไม่ ............................................ พระเจ้าทรงเรียกเราจากด้านหนึ่งของกำแพงนั้น จากช่องว่างของซอกกำแพงที่เราไม่ได้ใส่ใจ เราไม่ฟัง เราฟูมฟาย โวยวายไร้สติ พระองค์ทรงเป็นหนทาง ความจริงและเป็นชีวิตสำหรับเรา แต่เราไม่เคยเปิดใจสัมผัสถึงความจริงข้อนี้เลย ในอดีต กี่ครั้งที่พระองค์ทรงเลี้ยงดูบรรพบุรุษของเรา ในถิ่นทุรกันดาร ในวันที่เหมือนจะสิ้นหวัง พระองค์ประทานมานนาเพื่อหล่อเลี้ยงชีวิต และประทานพระบุตรแต่เพียงองค์เดียว เป็นมานนาใหม่หล่อเลี้ยงวิญญาณเรามาจนเท่าทุกวันนี้ “เราเป็นปังทรงชีวิตที่มาจากสวรรค์ ใครที่กินปังนี้ จะมีชีวิตอยู่ตลอดไป” (ยอห์น 6:51) ...................................................... เพราะพระองค์ ทรงเลี้ยงดู อุ้มชูข้าฯ ทั้งมานนา สารพัด ทรงจัดให้ เพื่อหล่อเลี้ยง ทั้งชีวิต และจิตใจ ตั้งแต่ใน อดีตกาล เนิ่นนานมา ทรงประทาน สารพัด ไม่ขัดสน ผู้หมองหม่น พ้นภัย ใคร่แสวงหา ปังชีวิต ที่พระคริสต์ ทรงเมตตา ประทานมา เลี้ยงชีวา ข้าฯ ชื่นบาน ....................................................... |